Soms word je een hand aangereikt die je heel graag aanneemt.  Met moeite, want ja… Je bent volwassen dus het liefst zou je willen dat een hulp van buitenaf niet nodig was. Maar voor je kinderen zet je vaak je trots opzij. Zo ook 2 weken geleden…

Zaterdagochtend. Ingepakte zwemtassen. Stuiterende meiden. Gestresste Mama die van gekkigheid niet wist of ze nu echt alles had ingepakt. Papa die de auto in ging laden. En vervolgens 5 lieve dames en twee gelukkige ouders in de auto. Even check, check, dubbelcheck of alle tassen in de auto zaten. Even koppentellen, want hebben we alle dames? Ja? Mooi dan kunnen we vertrekken!
De meiden wisten dat we gingen zwemmen. Maar waar? Tja.. Het feit dat we ze al verteld hadden dát we gingen zwemmen, was voor ons reden genoeg om ze niet te vertellen waar. Met een omweg vertrokken we. Landweggetje hier, zijstraatje daar. Voor de grap zei ik nog tegen Erik dat we dadelijk recht voor het Meerdal uit zouden komen! En prompt! Recht  voor onze neus!
De meiden door het dolle heen! Jaaaaa! Het Meerdal! Leuk! Spannend! Weet je nog toen? En weet je dat nog? En daar? En gaan we van de glijbaan?

Zoeken naar een parkeerplekje, tassen uitladen, kinderen uitstappen, tassen tellen, kinderen tellen en aanlopen. Even een korte tussenstop voor dé foto bij de steen en door!

Onze bende van 5 op de, inmiddels traditionele, steenfoto

Eenmaal aangekomen bij de balie en daar ons netjes gemeld, onze kaartjes gekregen en toen begon het tassen ontvouwen. Erik, Ymke, Nyntha en ik in 1 hokje. De andere meiden zochten hun eigen weg. Alles in bikini of zwembroek en op zoek naar een plekje!
Al snel vonden we een box voor Nyntha en een kinderstoel voor Nyntha. MOOI! Die zijn van ons. Nu nog stoelen voor de rest. Na een korte zoektocht, lukte ook dat. Nog voor we goed en wel geinstalleerd waren, waren de dames al  ver te zoeken. Allemaal al het water in. Behalve Nyntha natuurlijk.

Gewapend met een opgeblazen zwemband en een lief klein meisje liep ik richting het water. Zwemband op het water gelegd. Nyntha er voorzichtig in laten zakken. En haar voeten raakten het water nog maar net en het gestuiter en gespring begon al! Wat had Nyntha een lol!

Spetterspieterspater. Lekker in het water!

In vergelijking met de eerste  reactie ooit van Ymke en Xanne was dit een verademing! Die zetten het gerust op een gillen. Een paar uur lang. Maar Nyntha? Die kirde van plezier. Springen, spetteren, lachen. Genieten! Wat had ons meisje een plezier! Nyntha heeft werkelijk genoten van het begin tot het einde.

Tussendoor even met de meiden een hapje gegeten en het zwemmen werd weer herhaald. Ook Papa ging nog een keer lekker  met Nyntha het bad in. En Erik en ik wisselden ons af om met de andere dames te gaan ravotten.

De meiden hebben zich werkelijk geweldig gedragen. Fantastisch vermaakt! En nadat we aan het einde van de dag frietjes met ze hadden gegeten en de dag afsloten met een ijsje was het tijd om naar huis te gaan.

Vijf vermoeide meisjes in de auto.Maar wat hebben ze het leuk gehad. En ik kan ook voor Erik spreken als ik zeg dat dit een meer dan geslaagde dag was met de meiden. Het was heel erg vermoeiend, maar wat is het een genot om je meiden zo te zien spelen.

De drie oudsten

En een half verzopen ;-)Ymke

En die half verzopen Ymke? Die heeft daar vrienden voor het leven gemaakt met twee badjuffen! Een van de twee kwam zelfs persoonlijk nog vragen aan ons waar Ymke was, want ze zag dat we naar huis gingen en ze wilde toch echt wel even persoonlijk afscheid nemen van onze tante Kweb. Ymke werd de dag erna wakker na gedroomt te hebben over de badjuffen. Zoveel plezier had ze ermee gehad.

Wat een dag. Een dag met een gouden randje! Een dag om in te lijsten…

Woooohooooh! Het was leuk! BEDANKT!