Dit is niet echt een 3Plus3is5blog, maar bij gebrek aan een andere plek om hierover te schrijven en het feit dat Xanne en Eleni er wel deelgenoot van waren (en Erik en ik) schrijf ik de blog wel hier. Zover het blabla-gedeelte.

Het was November. Al weken maakten Eleni en (vooral) Xanne ons KNET-TER-GEK over het op handen zijnde concert van Mainstreet op 5 April 2015. Maarja, een concert is niet zomaar iets. Wetende dat het de vorige keer sowieso heel snel was uitverkocht, gingen Erik en ik samen in overleg en besloten we dat Xanne en Eleni het van ons cadeau kregen. Xanne voor haar communie  (25-05-2015) en Eleni voor haar vormsel  (12-04-2015.)
De datum van de voorverkoop kwam dichterbij en met ervaringsdeskundige Sanne als back-up zaten we 2 vrouwen sterk om kaartjes te bemachtigen! Het moest lukken! We zouden 3 kaartjes kopen! En dat lukte! 2 Keer… Het bleek lang niet zo druk te zijn als dat we verwachtten met als gevolg dat Sanne 3 kaartjes had, maar ik ook. *Oeps*.
Supersnelle brainstormsessie volgde. Wat te doen. En eigenlijk waren we er al snel over uit. We hielden alle 6 de kaartjes en zouden Sam en Nikola meenemen. Beiden hadden hun verjaardagscadeautjes nog tegoed en hoe kun je 2 Maniacs nu beter verrassen?!

En toen begon het wachten en wachten. Weken kropen voorbij. En ineens! Waren het nog maar dagen! Nog maar 11 dagen! 10! 9! Nog maar 3 dagen! En ineens lagen er boven 4 meiden op matrassen te logeren, want we zouden de dag erna naar Utrecht vertrekken! *stuiter stuiter stuiter*

De meiden hadden allerlei wensen waaronder Starbucks. Ze wilden naar Starbucks voor de ijskoffie aka Frappacino. Dus na een lange rit naar Utrecht via P+R Westraven naar Utrecht Centraal doken we Starbucks in. De dames kregen hun Frappacino! Met naam uiteraard! Wat hebben ze zitten genieten van hun ijskoffie!

Na Starbucks stond eigenlijk McDonald’s op de planning, maar we lagen voor op onze planning doordat we te vroeg waren vertrokken en dus te vroeg in Utrecht waren. Dus even met Nijntje op de foto, en met een kleine wandeling richting de McDonald’s die werkelijk vergeven was van de Maniacs! Zo leuk om te zien, al die meiden die daar komen met 1 doel: “Eten en dan naar hun idolen!”

Zelden heb ik 4 meiden zo snel zien eten haha. Ze wisten niet hoe snel ze hun eten weg moesten werken en met nog wat drinken in hun beker begon de korte wandeling richting Tivoli Vredenburg alwaar zich inmiddels een behoorlijke rij had gevormd. Ons werd al snel duidelijk dat Xanne, Eleni, Nikola en Sam tot de jongere meiden behoorden. Het merendeel van de meiden was veel ouder en veel groter. Papa’s waren er maar weinig. Erik was echt in de minderheid haha.

En toen begon het wachten. Het weer zat ons prima mee. Een zonnetje scheen op ons. Enerzijds fijn, anderzijds ook wel nadelig, want door het lange wachten werd het best heet en vooral Sam en Xanne hadden er toch wel last van. Maar je doet t het er maar mee. Voor het zelfde geld, sta je in de stromende regen!
Om 18:00uur gingen de deuren open. Niet inhoudende dat iedereen en masse naar binnen mocht. Nee, gelukkig ging dat heel gestroomlijnd. Groepjes van ongeveer 10 a 12 personen mochten tegelijk naar binnen. Niet meer. Eigenlijk super geregeld. Zo raakte je elkaar binnen niet kwijt, raakten ze binnen het overzicht niet kwijt. Goed over nagedacht. Top van de organisatie!

Eenmaal binnen was het even zoeken naar n mooi plekje. Wij kozen voor het balkon. Aan de bovenring. De meiden iets naar voren. Wij helemaal achteraan tegen de achterwand. De meiden hadden een perfect uitzicht!

De meiden hebben staan genieten, springen, dansen en zingen. Genieten van HUN idolen die daar op dat podium stonden te zingen.

En wij? Wij hebben ook genoten. Genoten van de muziek, maar misschien nog wel meer van die 4 meiden die daar zo intens stonden te genieten. Van top tot teen stonden te stralen. Het deed ons beide beseffen dat je echt gelukkig bent als een kind gelukkig is. En God, wat waren deze meiden gelukkig deze avond!