Anderhalve week zijn we nu verder dat ons avontuur met Julia ineens een verrassende, maar ook verdrietige, wending kreeg. Een wending die we niet aan hadden zien komen en die ons leven behoorlijk op z’n kop heeft gezet. Maar zoals we 2 maanden geleden dit avontuur aangingen voor Julia, moesten we ook nu in het belang van Julia denken. En zo kwam op vrijdag een definitief besluit: Julia ging naar huis. Priveomstandigheden deden haar dit besluiten en wij hadden haar beloofd haar besluit te respecteren. Dus dit hebben we ook zeker gedaan, hoeveel emoties het bij ons ook teweeg heeft gebracht. (En nog steeds doet)

En dan… Dan staat heel even alles stil. Ja, we wisten dat Julia niet voor altijd zou blijven, maar dit ging allemaal veel sneller dan verwacht. Op zaterdag hoorden we dat op dinsdag haar vlucht zou gaan. En dan is het even schakelen. We wilden nog zoveel, hadden nog zoveel plannen. Wilden nog zoveel weten, leren en doen. Maar de tijd was ineens op. En het enige wat nu echt telde was een goed afscheid voor de meiden en voor ons.

En zo geschiedde. Zaterdag kwam Xanne eerder terug van haar vader, Larissa en Eleni waren nog thuis, en zo hebben we zaterdagavond een heerlijke avond met de 4 oudste meiden gehad. Gewoon gekletst over alles en niets. Gelachen om niks en ook gesproken over het op handen zijnde afscheid. Hoewel we dat het liefst niet zouden zien gebeuren…

Zondag was Opa Gerard jarig. Iets wat gepland en afgesproken was om naar toe te gaan en dit gingen we dan ook zeker doen! Alleen hadden Erik en ik ons voorgenomen om Julia stukjes van de Toer de Nuenen te laten zien. Iets wat we haar echt wilden laten zien, omdat ze de schilderijen van van Gogh zo mooi vindt.

En zo combineerden we het bezoek aan Opa en Oma met de Toer de Nuenen en met appels plukken! En met heel veel mooie momenten.

Op maandag was het moment van afscheid tussen de meiden en Julia aangebroken. Hartverscheurend. De band tussen deze meiden bleek sterk, warm en bijzonder. En als je de wetenschap erbij neemt dat ze elkaar nooit meer terugzien dan sta je als ouders verslagen. Erik is de meiden weg gaan brengen erna ik bleef met Julia in Venray.
Julia stelde voor om een warme stroopwafel te gaan eten in het dorp. En aansluitend dronken we nog een heerlijk kopje koffie.

Omdat we ook nog een afspraak hadden bij de Gemeente om Julia’s geboortecertificaat op te halen en haar emigratie te regelen gingen er daarna door naar de Gemeente. En toen was t officieel. Toen was Julia officieel geen inwoner van Venray meer…

De maandag sloten we af met koken samen met Julia. Een lekker en makkelijk gerecht waar ik zeker weer wat van geleerd heb!

Na een korte nacht brak daar dan de dinsdag aan. De gevreesde dinsdag. 4 Uur de wekker. Opstaan en de koffers in de auto. En om even na 5 uur begon de reis naar Schiphol. Een heel bizar gevoel om te beseffen dat we haar weg gingen brengen naar huis en dat we haar daarna niet meer terug zouden zien. Maar aan alles was te merken dat Julia echt naar huis wilde. En dat was wat telde. Daar deden we het voor.

Na de check-in  en een laatste kop koffie samen, moesten we haar naar de gaten brengen en daar moesten we afscheid nemen. En haar echt loslaten. Daar ging ze. Naar huis terug.

We zijn dankbaar en blij dat we dit hebben mogen doen. Dat we voor haar hebben mogen zorgen. Dat we deze 2 maanden Julia in ons leven hebben mogen hebben. Dat we van haar mogen houden en dat we haar dingen hebben mogen leren. Helaas is het avontuur anders gelopen dan we voor ogen hadden, maar Julia heeft gegeven wat ze kon en wij hebben gedaan wat in onze macht lag. En we zijn trots op wat ze bereikt heeft! En trots op wat onze meiden hebben bereikt.

En nu zijn we nog gewoon verdrietig. Het is gewoon een beetje leger in huis. De stoel waar ze altijd zat, haar koffiekopje staat niet meer bij de afwas en er zitten geen kunstzinnige sokken meer in de was. Tis gewoon net even anders…

** Julia, we know that Google translation doesn’t always make the best out of my blogs, so I want to write a short piece in English to you (and your family).

Dear Julia. Thanks for the time you were here. We truly enjoyed you having here. We miss you around but we know that you wanted to go home and we hope that you are at rest and things go as you hoped that they would go. We enjoyed the last days together! And offcourse the 2 months you where here 😉

Jacque, Paul and the rest: Thanks… So much I want to say.. Thanks is just not enough.

Love from all of us…