22 April alweer. Het jaar vliegt voorbij. Ik hoor mezelf nog zeggen vorig jaar, dat een jaar altijd zoveel sneller gaat als er iemand zwanger is. Verhip, die zwangere muts ben ik dit jaar zelf!

En wat gaat het snel! Ik ben inmiddels 29 weken en 5 dagen zwanger. De 30 weken grens komt hard dichterbij en met de 30 weken grens, ook de geboorte van ons kindje. Een kleine stand van zaken voor hen die onze andere blog niet volgen is misschien wel handig.

Op 9 April waren Erik en ik alweer 2 jaar samen. 2 Jaren waarin we ups hebben gekend, downs hebben gekend. Ow wacht, Pieken en dalen noemen ze dat. Dingen die je in elke relatie tegenkomt en waar we ons netjes doorheen hebben geslagen. Inmiddels meer dan een jaar een echt gezin met die 4 dametjes.

Met carnaval zagen we dat er een duidelijk verschil was met een jaar geleden. In 2012 vierden we samen carnaval en werd er een foto gemaakt van Erik met de meiden. Ze stonden er allemaal op, maar wel met een afstandje. Deze foto deden we dit jaar dunnetjes over en wat schetste onze verbazing? Erik werd echt omringd door 4 meiden die lekker tegen elkaar aankropen.
Voor ons een teken dat het goed zit met die 4.
En ja, ze bekvechten en ruzieën, geven elkaar van alles de schuld, klikken over elkaar. Maar doen echte zusjes dat niet ook?

Soms drijft het ons tot wanhoop, soms hebben we de grootste lol, omdat het voor ons alleen maar een teken is dat ze zich lekker voelen samen. En als ze allevier van ons zouden zijn, zou het ongetwijfeld niet anders zijn.

De dames zelf… Larissa mag na de zomervakantie naar de brugklas. Met een CITO-score van 546 waren we allemaal dik tevreden en is het even afwachten of het een HAVO/VWO-brugklas wordt of dat ze naar de VWO+klas mag. Een ding is zeker, ze heeft voor het Raayland gekozen in Venray. Deze school ligt vrijwel tegenover de basisschool waar ze nu zit. Ze begint echt te puberen en met momenten zou je willen dat je een voorraadje behang had liggen om haar erachter te plakken. Het hoort erbij, ik weet het. En ik weet ook dat het ongetwijfeld nog veel erger gaat worden. En als we Larissa zo ver de puberteit in hebben mogen we nog een keer.. En nog een keer.. En nog een keer.. En wat jaartjes later.. Nog een keer… Ach, het hoort erbij.
Larissa is een puber die op momenten het bloed onder je nagels vandaan kan halen en een volgend moment ontzettend lief en behulpzaam kan zijn.

 Xanne.. Xanne tja.. Een pientere dame die het prima doet in Groep 5. In heel veel opzichten op mij lijkt. Met momenten net zo’n groot warhoofd is als mij. Net zo goed van de hak op de tak kan springen, maar over het geheel genomen gewoon hartstikke lief is. Tja, puberen probeert ze ook, maar bij Xanne kunnen we het nog iets beter indammen. Nog wel. 😉 Komende zaterdag mag ze eindelijk afzwemmen voor haar C-diploma zwemmen en dan mag ze iets anders gaan uitzoeken. Hoevaak we de afgelopen week al de vraag hebben gekregen wat we eigenlijk het beste bij haar vonden passen… Voor nu wordt het dansen, maar zo wisselvallig als Xanne is, kan het morgen ineens viool zijn. (Ik weiger!)

Dan hebben we Eleni. Eleni ons brekearmpje! Een kleine 2 weken geleden ging ze lekker buitenspelen met n vriendinnetje. Ineens komt Eleni huilend naar binnen. Eleni en huilend als ze valt is vrij uniek, want die huilt niet snel als ze valt. Ze was van de schommel gesprongen en had zich opgevangen. Resultaat? Een gebroken pols! Erik mocht met haar naar de Eerste Hulp in Venlo en overmorgen mag haar gips er weer af. Op school doet ze het super in Groep 6. Ze haalt prima resultaten en we zijn dan ook dik tevreden! Dat wordt ongetwijfeld een groep 7 na de zomervakantie!

En dan die kleine lieve Ymke. Ymke begint eindelijk van zich af te bijten. Eindelijk! En we weten dat het verkeerd is om haar daar voor te complimenteren, maar we zijn zo blij dat ze eindelijk eens iets minder over zich heen laat lopen! Eerder was Ymke echt de gene die ALLES deed. Opruimen? Al was het de hele speelgoedhoek? Zij deed het wel. Ook al was ze niet eens thuis geweest en had ze het speelgoed niet eens aangeraakt. Moest er iets van boven gehaald worden? Stuur Ymke maar, die gaat wel. Arm ding rende heen en weer en zei nooit wat. En nu? Nu hoor je zo af en toe van Ymke: “Nee! Waarom moet ik gaan!? Ga zelf!” En stiekem zitten Erik en ik dan te gniffelen op de bank. “Go Ymke! Go Ymke!”
Waar Ymmie die hele peuterpuberteit heeft overgeslagen, begint ze nu eindelijk een beetje weerwoord te geven. En niet eens tegen ons, maar tegen die grote zussen die haar altijd voor hun lieten rennen. Op school, ja wat moet ik er van zeggen. We hadden het oudergesprek en de juf was even vergeten dat Ymke pas 1 jaar en 2 maanden op school was. Ymke gaat naar Groep 3 na de zomervakantie.
Het was en is nog steeds een dilemma. In dat koppie van dat meisje zit zo ontzettend veel kennis, maar ook nog zoveel klein kind. Enerzijds zou je het kind in Groep 2 willen laten en de kennis door naar Groep 3, maar dat gaat niet. Ze krijgt dan een te grote uitzonderingspositie in de klas. Nu gaat ze, met haar grote vriendinnetje Mijntje, naar Groep 3. Er wordt van alle kanten goed op haar gelet, want ze is natuurlijk nog erg jong, maar ik heb er alle vertrouwen in.

Dat waren de dames. Dan blijven Erik en ik over. Erik doet zijn ding. Is de afgelopen jaar goed bezig geweest met de tuin en de garage en het is een genot om het verschil en het resultaat te zien. Ik ben er in ieder geval blij mee!
En dan ik. Nog steeds niet aan het werk. Ik heb er betere dagen tussen zitten, eindelijk. Afgelopen week een paar nachten goed geslapen en dat bracht me overdag ook een stuk meer rust. Qua concentratie zit het nog steeds mis, dingen onthouden is verre van mijn sterkste kant. En dat kan ik deels wijten aan zwangerschapsdementie, maar ik weet dat ik daar niet alles mee dek. Dagen dat ik niet goed slaap, gaat alles mis. Dan kruip ik het liefste weg onder een steen. Wil ik wegvluchten van alles. En helaas krijg ik de rust niet van buitenaf waar ik zo hard op gehoopt had. Maar we gaan door. De zwangerschap verloopt oke. Ik voel me wel oke, ben niet zo mobiel als ik zou willen. Van hier naar school lopen of even te voet boodschappen doen, dat doe ik alleen als er echt geen andere optie is. Fietsen kom ik iets verder dan lopen. Maar ik klaag niet. Bij Ymke zat ik nu al 10 weken in een rolstoel en had ik een bed in de woonkamer staan. Dan gaat het nu toch beter! Nog een week of 8 a 9 en dan is ons kindje er. Dan kan ik lichamelijk herstellen en hopelijk geestelijk ook. Dan is mijn VERS-training bij het GGz ten einde en heb ik daar hopelijk ook een hoop aan gehad. Het verschil daarvan is nu al merkbaar. Bewustwording is vaak al een heel groot onderdeel in iets dergelijks.

Op www.nyntha.nl is de zwangerschap bij te houden. Daar blog ik vaker als hier, omdat het zo actueel is keer op keer. Blijf daar vooral lezen dus! Voor nu.. Een fijne maandag! Bijna vakantie! Op naar de Kroning!